What is coming will come and we will meet it when it does.அந்த புது வீட்டிற்கு நாங்கள் சென்றது கடந்த ஆகஸ்ட் என்று நினைக்கிறேன். இந்த பெங்களுரில் வேலைக்கு வந்தபின் வீடு தேடுவது என்பதும் வாழ்வின் ஒரு அங்கமாகிப் போனது. அதிலும் பேச்சுலர்ஸ் என்றால் அத்தைககும் குதிரைக்கும் மீசையும் கொம்பும் முளைத்தால் கூட வீடு கிடைப்பது கொஞ்சம் கஷ்டம்தான். அதிலும் புரோக்கர் கூடாது என்றால் சில வார காலங்களுக்கு தெருத்தெருவய் அலைய வேண்டியதிருக்கும்.
- JK Rowling , Harrypotter and the Goblet of Fire
இவை எல்லாவற்றையும் கடந்துதான் அந்த வீட்டிற்கு நாங்கள் செல்ல வேண்டியிருந்தது. ஒரு அடுக்கு மாடிக்குடியிருப்பின் நான்காவது மாடியில் கடைசி வீடு எங்களது.
அலுவலகத்திற்கு அருகில் இருக்கிறது, தமிழ்நாடு மெஸ் கீழேயே இருக்கிறது, ரயில்வே ஸ்டேஷன் பக்கத்திலேயே இருக்கிறது என அந்த வீடு பிடித்திருப்பதற்கான காரணங்களை கவீன் அடுக்கினாலும், எனக்கு அந்த வீடு பிடித்திருப்பதற்கான காரணம் ஒன்றே ஒன்றுதான். அது மொட்டைமாடி.
எங்கள் வீட்டுக்கு மேல் மொட்டை மாடிதான். இந்த பரபரப்பான நகர வாழ்க்கைக்கு நடுவில் எனக்கு ஆறுதல் தரும் ஒரே விஷயம் அந்த மொட்டைமாடித் தனிமைதான். ஒவ்வொரு நாளும் எத்தனை முகங்கள், எத்தனை பிரச்சனைகள், என்னவொரு ஓட்டம். அந்த ஓட்டத்தின் இடையே நான் இளைப்பாறும் இடம் அந்த மொட்டை மாடிதான்.
என் மாலைநேரங்களுக்காகவே அந்த இடம் அமைந்ததாய் ஒரு பிரமை என்னுள். வாகனங்களின் இரைச்சல் தொலைத்து, ஊர்ச்சந்தடிகள் கடந்த சொர்கம் அது. புத்தகம் படிப்பதானாலும், ஏதாவது எழுதுவதானாலும், வானம் பார்ப்பதானாலும் எல்லாம் அந்த மொட்டை மாடியில்தான்.
எனக்குத்தெரிந்த வரையில் அந்த மொட்டைமாடியின் ஏகபோக உரிமையாளன் நான்தான். இது கொஞ்சம் சந்தோஷமாகக் கூட இருந்தது. மாடிக்கு ஆறு குடும்பங்களாக 24 குடும்பங்கள் இருக்கும் ஒரு குடியிருப்பில் யாருமே அந்த மொட்டை மாடியை உபயோகிக்காதது ஆச்சரியமாய் இருந்தது. அவரவர்க்கு அவரவர் ஓட்டம். யாருக்கும் நேரமில்லை. காற்றில் மல்லிகை வாசம் கலந்து வந்தால், வாசம் வந்த திசையைக் கூட திரும்பிப்பார்க்க முடியாத அவசரம் ஒவ்வொருவர்க்கும். அவர்களை நினைக்கையில் பரிதாபமாகக் கூட இருந்தது.
எப்போது என்ன நடக்கும் என்று நம்மால் என்றுமே கணிக்க முடிவதில்லைதான்.
எங்களின் முதல் சந்திப்பு நிகழ்ந்தது அந்த மொட்டை மாடியில்தான்.
…
கடைசி சந்திப்பும்…
இன்னும் பேசும்... |
